Sevgili

Sevgili gidince bir kıyamet kopuyor. Bir deha çeşitli düşüncelerde... Kim giderse yerine biri geliyor veya evren hep şahidim ki boşluklara izin vermiyor. Ama yalnız ölene ne demeli? Yalnızlık düşüncelerde yaşatır kendini, besini de düşünmektir. Ve bir insan inşa eder insan o düşüncelerde. Acınasılık, ezilmişlik hamuru ile bir heykel yüreğin bendinde peyda olur. Sanatçı ölümle beslendiği için heykel bir şaheserdir, fakat güzel zahmetli... Büyük eserler için hangi sanatçı büyük bedeller ödemedi. Piyangoda denk gelen rakamlarla servete kavuşan bir insan varda, gece yatağından fırlayıp insanlığa ansızın sanat inşa eden bir sanatçı olamaz mı? İmkansız! Bu şans sanatta evrenin sonsuzluğunda birdir. Onu yıllarca şekillendiren acı melaikeleri biraraya gelip " Ben kimim" diye haykırmadan eser ortaya çıkmaz. 
Sevgili bir hayaldir! Aynı nefisten yaradılmış insanın aleme değer biçen acı ve sevgi hatıralarından oluşturulmuş sanat eseridir. O aslında yoktur veyahut bizden olmuştur. Lakin ilahi ego ile yaradılmış bir insanın böylesine yüce kölelik hislerine hiçbir menfaat talep etmeden müşteri olması açıklanabilir mi? 

Devamı gelecektir