Ulu Meyve Ağacı (şiir)
Dallarında
meyva olan ağaçların altında
Gövdesinde
gölgelendiğim ulu çınarların dibinde bittim.
Bir ağaç özledim
senin gibi
Hem gölge
veren hemde meyve.
Şimdi o ulu
ağaçtan koparılmıştım
Meyvesiydim
oysa onun ben
Ve suyuydum
onun can veren
Hatrıma
geldi onun dibinde söylediğim şarkılar
Sanki ateş
yakmaz gibi, sanki derinler boğmaz gibi
Sandırır dı
beni o nameler
Topraklarımdan
çıkarılmıştım ben
Dediler o
topraklar senin değil
Ağaçlar
dedim ben
Dediler kökleri
toprağımıza bağlı
O halde
ağacım dedim.
Onu sökmek
toprağımızdan pahalı
Aç kalmak
istemem ondan mahrumken
Boğazımdan
geçmez meyve eğer onun dalından değilse
Hem Güneş
beni dağların gölgesinde bile yakar artık
Gölge onun
ki değilse
Ve git dedi
sahibi;
Ormanlar
dolu oğlum unutma; onun gibi ağaçlarla
Şimdi
ormanda bir katilim
O sanmak
için kafamda onun şekilleri
Dallar göğe
bakmalı ve meyveler aşağıya
Olmasın ne
bir eksik ne fazla
Dalları
kırıp, gövdeleri kesip
o ulu meyva
ağacını yaratmak istiyorum
ve elimde
hain bir balta
Bağırıyor
bana; bir ağaç yaratmak için
İşe yaramaz
keskin bir balta
Tüm ormanı
kan götürmüş gibi
Sen sevme
diyorlar bütün canlılar
Bağırıyor bir
engin meşe; Ey katil dur artık
Bizde ulu
çınarlı meyve ağacı yok
Bir kuru
ağacın altına çekilmiş ağlıyorum
Onu
bulamıyorum, onu bulamıyorum,
Evet onun
bir eşi benzeri yok!
Uyan seven
kişi diyor sarmaşıklar
Ve bir şarkı
tutturmuş tilki
Bütün orman
katiline türkü okuyor şimdi
Senin ağacın
cennette, senin ağacın cennette...
Hüseyin Ütün
Hüseyin Ütün
Yorumlar
Yorum Gönder