Ulu Meyve Ağacı (şiir)

Dallarında meyva olan ağaçların altında

Gövdesinde gölgelendiğim ulu çınarların dibinde bittim.

Bir ağaç özledim senin gibi

Hem gölge veren hemde meyve.

Şimdi o ulu ağaçtan koparılmıştım

Meyvesiydim oysa onun ben

Ve suyuydum onun can veren

Hatrıma geldi onun dibinde söylediğim şarkılar

Sanki ateş yakmaz gibi, sanki derinler boğmaz gibi

Sandırır dı beni o nameler

Topraklarımdan çıkarılmıştım ben

Dediler o topraklar senin değil

Ağaçlar dedim ben

Dediler kökleri toprağımıza bağlı

O halde ağacım dedim.

Onu sökmek toprağımızdan pahalı

Aç kalmak istemem ondan mahrumken

Boğazımdan geçmez meyve eğer onun dalından değilse

Hem Güneş beni dağların gölgesinde bile yakar artık

Gölge onun ki değilse

Ve git dedi sahibi;

Ormanlar dolu oğlum unutma; onun gibi ağaçlarla

Şimdi ormanda bir katilim

O sanmak için kafamda onun şekilleri

Dallar göğe bakmalı ve meyveler aşağıya

Olmasın ne bir eksik ne fazla

Dalları kırıp, gövdeleri kesip

o ulu meyva ağacını yaratmak istiyorum

ve elimde hain bir balta

Bağırıyor bana; bir ağaç yaratmak için

İşe yaramaz keskin bir balta

Tüm ormanı kan götürmüş gibi

Sen sevme diyorlar bütün canlılar

Bağırıyor bir engin meşe; Ey katil dur artık

Bizde ulu çınarlı meyve ağacı yok

Bir kuru ağacın altına çekilmiş ağlıyorum

Onu bulamıyorum, onu bulamıyorum,

Evet onun bir eşi benzeri yok!

Uyan seven kişi diyor sarmaşıklar

Ve bir şarkı tutturmuş tilki

Bütün orman katiline türkü okuyor şimdi

Senin ağacın cennette, senin ağacın cennette...

Hüseyin Ütün